Eind januari 2018 plande we ons eerste weekend tripje. Het plan was eigenlijk al om een weekend eerder te gaan met een bustour georganiseerd door de universiteit, maar door de Canyon en dat wilde we natuurlijk niet riskeren.. al moest ik me cynische zelf wel op de gedachten betrappen; is best een mooie plek om te sterven. Maar we lieten ons niet kennen, dus toen het weer het volgende weekend betere vooruitzichten had boekte we vol goede moed een auto en gingen we op pad.
De weg erheen was al mooi. Het landschap verandert echt met het halfuur dat je rijd en ik vind het bijzonder en ook een heel groot gevoel van vrijheid geven dat je mijlen en mijlen kunt kijken zonder ook maar een mens of huis te zien. De aankomst bij de Canyon was zo surreëel. Ik ben echt naar het eerste uitzichtpunt gerend en heb eerste paar minuten gapend naar het uitzicht gekeken… er zijn werkelijk geen woorden voor. Ik stond daar echt zo van: kan ik dit aanraken?! Is het echt?! Of kijk ik naar mijn Mac Screensaver… don’t fool me! Maar als je dan toch een woord wilt: WAUW! Ik heb nog nooit zoiets gezien. Dit ken ik niet. Het is net alsof de aarde op een moment besloot: laat ik hier open scheuren… en je staat aan de top van een klif kijkend naar… een van de zeven wereld wonderen!
Ik zou hier echt een week kunnen vertoeven en mij niet vervelen. Het hele nationale park is gigantisch. Helaas hadden we maar een dag.
We zijn gehiked naar het OH AH point ! En OH AH was het zeker! Foto spitstop ook, want ja ik moest natuurlijk wel mooi beeldmateriaal vastleggen, zodat ik mezelf er later mee in mijn gezicht kon slaan; ja het is echt!
Afgelopen vrijdag op 5 januari 2018 begon mijn grote avontuur. Om 4:00 stond ik al naast mijn bed, klaarwakker & opgewekt. Ik had er zin! Ik had intense zenuwen verwacht; slapeloze nachten, niet kunnen eten van de zenuwen. Je kent het wel. Zo halverwege de kerstvakantie werd ik heel zenuwachtig. Maar toen het moment echt daar was, was ik gek genoeg heel kalm, rustig, wat er ook zou gebeuren en hoe dit hele avontuur ook gaat lopen… Het maakt mij niet uit. Het is goed. Ik voelde mij niet alsof een halfjaar aan de andere kant van de wereld ga wonen en studeren, maar gewoon alsof je op vakantie naar Spanje gaat. Daardoor viel afscheid nemen mij ook alles mee. Ook de goodbyes, succes, veel plezier berichtjes en lieve woorden die ik de afgelopen tijd van iedereen gehoord hebt, maakte dat ik de sprong beter durf te wagen op de een of andere manier. Ik neem ze mee in mijn rugzak letterlijk en figuurlijk. Waar soms dingen een last op je schouders kunnen zijn, is dit het tegenovergestelde. Het geeft mij moed en vertrouwen. Ik realiseer mij hoe waardevol het is als mensen in je geloven.
En ook al ik ga dit avontuur alleen aan. Ik hoefde de oversteek niet alleen te maken. Ik ben namelijk niet de enige van NHTV die aan NAU gaat studeren. Er is er nog eentje genaamd Nick. Dus we besloten samen te reizen ook al kennen we elkaar nog niet.
Ik heb nog nooit zo’n verre reis gemaakt. Ik ben zelf nog nooit buiten de EU geweest. Gedurende de hele reis voelde ik mezelf net een klein kind die de wereld voor het eerst ziet. Er ging een wereld voor mij open! Alleen dat er kussentje & dekentje lag te wachten op mij in het vliegtuig en er heel veel eten en drinken werd rondgebracht, vond ik al een hele ervaring. Waar dat voor sommige misschien de gewoonste zaak van de wereld is. Vervolgens stapte wij uit in Houston. Dit was zo surreëel. Je stapt het vliegtuig in, in een wereld en vervolgens stapt je uit in een compleet andere. Alles is zo groot, een beetje ouderwets ook en gewoon zo ja Amerikaans! Opeens sta je daar dan in de wereld die je alleen kent uit films.
“Gedurende de hele reis voelde ik mezelf net een klein kind die de wereld voor het eerst ziet.”
Na de overstap in Houston van 4,5u moesten we nog 3 u vliegen naar Phoenix. Alles is echt heel soepel gegaan. Na 24 uur wakker te zijn begreep ik alleen niet dat ik mijn achternaam moest spellen bij de hotel check-in. Nog nooit zo blij geweest een bed te zien. Tevreden ben ik in slaap gevallen. Ik ben in het land van de ongekende mogelijkheden. America watch out!
Vandaag precies een maand geleden begon mijn grote avontuur kom ik met verbazing tot de ontdekking met het begin van het schrijven van deze blog. Wat is de tijd gevlogen! Het is ook al zo normaal om hier te zijn alsof ik er al heel lang ben. Ik kan me nog herinneren dat ik met 18 jaar 7 weken ging werken op een camping in Frankrijk. Wat toen echt als een lifetime away from home voelde. Terwijl nu het nog geen moment tot mij was doorgedrongen dat ik alweer een maand weg ben. Ik begin mezelf er zelfs al op te betrappen dat ik de, in mijn ogen op het eerste gezicht gekke, gewoontes van de Amerikanen begin over te nemen. Van kleine dingen zoals het zeggen van ‘Hi how are you, I’m doing good thanks. How are you?’ als je iemand ziet of ‘Have a good one!’ als je weggaat. Of met je sportlegging naar class gaan in een baggy uni trui (wel alleen als ik daarna ook echt ga sporten, verdenk de rest er stiekem van dat het gewoon de standaard tenue is) met een veel te grote koffiemok die je heel de dag met je meesleept. Die ze ook gewoon weer voor je vullen bij Starbucks. En moet zeggen als je brak bent na een avond dansen op hiphop en latin tunes in een van de bars downtown is het ook best wel fijn om toch een keer als uitzondering gewoon zo je bed uit te stappen en met een halve pyjama aan in class te gaan zitten, want iedereen ziet er zo uit.
Dat is ook een heel fenomeen op zich uitgaan hier. Ten eerste is de leeftijd 21+ en kom je niet eens een bar binnen als je geen 21 bent. Wat maakt dat je al snel optrekt met mensen die ook 21 of ouder zijn. En aangezien ze het begrip ‘langstudeerder’ hier niet kennen, komt het erop neer dat mijn hele vriendenkring 22 is en verjaardagen in oktober en november heeft. (Aangezien iedereen in hetzelfde studiejaar even oud is). Voor alcohol betaal je overigens een vermogen of ja eigenlijk voor alles wat geen fastfood is betaal je veel. En voor de Sauvignon Lovers onder ons dat kennen ze hier niet. Moet het met Chardonnay of Pinot Grigio doen. Maar goed als je dan eenmaal binnen bent is het feest. Iedereen danst als gekke. Heb al een aantal mooie dansbattles mogen aanschouwen. En ik kijk mijn ogen uit, niet naar de mannen dit keer, maar naar hoe de vrouwen hier met zijn allen in een rijtje tegen elkaar aan schuren of twerken.
Verder geniet onwijs van het campusleven! Het is alsof je permanent in de vakantiemodus van het kamperen bent. Het doet me namelijk een beetje denken aan een camping, maar dan de luxere variant. Alles is op loopafstand; van de supermarkt, tot de bar, lessen, sportschool, restaurants, je vrienden etc. Heerlijk vind ik het!
In Flagstaff leef je op 7000feet. Aangezien wij onder zeespiegel leven had ik verwacht daar wel even aan te moeten wennen, maar het enige waar ik moeite mee heb is met mijn fiets de heuvels op trappen haha. Die fietsen kun je per week gratis huren, waar ik fijn gebruik van maak. Niet alleen die fietsen op campus zijn ‘gratis’, ook de bus, events, sporten (inclusief groepslessen), zwemmen etc. Je betaald gewoon een fee per jaar en dan kun je overal naar binnen, best chill. Ook een leuk feitje; de route 66 loopt dwars door Flagstaff heen. Het is gewoon een weg, maar het voelt toch speciaal.
Het weer is heel raar door de hoogte. ’s Nachts kan het gerust -15 vriezen en overdag is het nu 16 graden celsius. Genieten! Met 3 graden lopen ze hier al in korte broeken, dus daar maak ik 16 graden ook heerlijk gebruik van. Het is heel zacht, maar het kan ook zo weer omslaan. Alleen wat het ook doet… het is sowieso droog en dat is echt heel verfrissend in vergelijking met het vochtige klimaat wat ik in Nederland gewend ben. Ik heb ook al twee keer sneeuw mogen aanschouwen. De omgeving hier is al prachtig, maar dan helemaal! En het mooie is, ook al is overdag nu warm, op de plekken waar de zon niet komt blijft het gewoon liggen, omdat het ’s nachts vriest.
Oh ja en dan de lessen… die zou ik bijna vergeten. Het is echt heel schools! Ik voel mij wat dat betreft alsof ik terug de tijd in ga, want ze plannen alles voor je uit. Je krijgt een syllabus waarin staat wat we per les bespreken en wat je gedaan moet hebben; huiswerk dus. Het niveau is niet moeilijk, maar je moet wel veel doen. En gek genoeg vind ik dat ergens ook wel eens relaxed in vergelijking met wat ik thuis doe. Ik hoef nergens over na te denken, gewoon op mijn papiertje kijken en doen wat mij gevraagd wordt. En ze geven ook graag extra credits weg als je meedoet in de les. Je zou denken dat dat normaal is, maar als ik nu mijn hand opsteek en iets op het bord schrijf krijg ik gewoon 2 extra credits! Toch fantastisch?! Dan laatst kreeg ik een uitnodiging voor een planner party, waar ik enthousiast heen ging met mijn partner in crime hier: bernie. Ik dacht dat ze een grapje maakte toen ze mij vroegen of ik samen met een van de vrijwilligers wilde gaan zitten met een agenda en mijn syllabussen, zodat we gezellig saampjes alles erin konden zetten… Ik moet heel raar gekeken hebben, want een van mijn vrienden fluisterde in mijn oor dat ze in China nog nooit van het woord agenda gehoord hebben. Dus die zitten met hun handen in hun haar als ze 5 syllabussen krijgen. Toch gek eh wat je culturele achtergrond kan doen?
Ik volg nu entrepreneurship in non-profit organizations, restaurant and operations management, managerial accounting, introduction to applied indigenous studies and english literature: argumentation and digital media writing. En die laatste drie hebben mij echt aangenaam verrast. Blijkbaar reken ik een balance sheet uit voor mijn plezier, en vind ik engelse literatuur nog het meest uitdagendste en interessante vak wat ik volg. Die professor maakt echt kunst van het lesgeven op zich. Het is bijna filosofie, zoals hij je aan denken zet over de teksten. En dan applied indigenous studies geeft je echt een heel ander perspectief over de US en het land waar ik met mijn voeten nu opsta en leef. Hoe onzichtbaar de problematiek is waar ‘de natives’ dagelijks mee kampen heeft me ook wel echt aan het denken gezet.
Vanaf dag 1 van de introductie heb ik eigenlijk al een vast vriendenclubje waar ik mee omga. Omdat je hier zo dicht bij elkaar woont zie ik ze eigenlijk iedere dag, is het niet overdag, dan wel ’s avonds om een spelletjes te spelen. M’n vriendinnen thuis weten dat ik geen fan ben van bordspellen. Don’t worry zo gek krijgen ze me hier niet. Maar ik heb al wel een behoorlijk assortiment aan nieuwe kaartspellen geleerd.
Dat brengt mij ook nog tot het laatste; het appartement waar ik woon. Het is net een center parcs chalet! En er was helemaal niks! Alleen de spullen die mijn huisgenootjes gekocht hadden. Ik voelde mij net alsof ik weer voor het eerst om mezelf ging toen ik beddengoed, handdoeken en keukengerei ging kopen bij de Target. (Een v/d walhalla’s voor de Amerikanen). Als ik wegga moet ik het ook weer helemaal leeg halen hier, super raar. Iedereen dumped dan zijn spullen in het washok, zodat het niet de prullenbak in hoeft. (Ik heb hier later nog een betoog en advies naar de exchange commissie over geschreven omdat ik echt vond dat dit duurzamer kon en in ieder geval een poging wilde doen dit positief te veranderen). Het slapen met een roommate vind ik nog wel wennen, maar we kunnen gelukkig prima met elkaar overweg.
Al met al vind ik het een heerlijke staat van zijn om mezelf iedere dag over iets verbazen, complimenten te krijgen (ook zoiets als ze hier iets moois vinden schroomt een vreemde er niet om over straat te roepen ‘Hi I like your coat!’), over de altijd zonnige campus te lopen en gewoon te onwijs genieten van het feit dat ik hier mag zijn.
