De Grand Canyon
Eind januari 2018 plande we ons eerste weekend tripje. Het plan was eigenlijk al om een weekend eerder te gaan met een bustour georganiseerd door de universiteit, maar door de Canyon en dat wilde we natuurlijk niet riskeren.. al moest ik me cynische zelf wel op de gedachten betrappen; is best een mooie plek om te sterven. Maar we lieten ons niet kennen, dus toen het weer het volgende weekend betere vooruitzichten had boekte we vol goede moed een auto en gingen we op pad.
De weg erheen was al mooi. Het landschap verandert echt met het halfuur dat je rijd en ik vind het bijzonder en ook een heel groot gevoel van vrijheid geven dat je mijlen en mijlen kunt kijken zonder ook maar een mens of huis te zien. De aankomst bij de Canyon was zo surreëel. Ik ben echt naar het eerste uitzichtpunt gerend en heb eerste paar minuten gapend naar het uitzicht gekeken… er zijn werkelijk geen woorden voor. Ik stond daar echt zo van: kan ik dit aanraken?! Is het echt?! Of kijk ik naar mijn Mac Screensaver… don’t fool me! Maar als je dan toch een woord wilt: WAUW! Ik heb nog nooit zoiets gezien. Dit ken ik niet. Het is net alsof de aarde op een moment besloot: laat ik hier open scheuren… en je staat aan de top van een klif kijkend naar… een van de zeven wereld wonderen!
Ik zou hier echt een week kunnen vertoeven en mij niet vervelen. Het hele nationale park is gigantisch. Helaas hadden we maar een dag.
We zijn gehiked naar het OH AH point ! En OH AH was het zeker! Foto spitstop ook, want ja ik moest natuurlijk wel mooi beeldmateriaal vastleggen, zodat ik mezelf er later mee in mijn gezicht kon slaan; ja het is echt!
-Kiki-
