Over de winter solstice, long covid, vermoeidheid, mijn persoonlijke winter, vallen en weer opstaan.
Vandaag is officieel de donkerste dag van het jaar. Na vandaag, de winter solstice, keren we weer langzaam naar het licht. Officieel gaat de winter vandaag pas in, maar mijn winter, die was allang begonnen.
Momenteel ben ik een boek aan het lezen, winteren, waar ik veel troost uithaal voor mijn persoonlijke proces. De schrijfster, Katherine May, was op een winter solstice event waar men riep “we hebben het jaar gekeerd!” Dat zinnetje speelt vandaag al de hele dag in mijn hoofd. Na vanavond is het jaar gekeerd en wordt het weer lichter. Wat een fijn vooruitzicht!
Ik merk dat ik zowel offline als online de laatste weken een beetje off the radar ben geweest. Social media en dit blog zijn voor mij in eerste instantie een creatieve uitlaatklep. Als ik iets zie wat mij inspireert, dan vind ik het leuk om dat te delen. Maar als ik geen inspiratie heb of niks inspirerend te vertellen heb dan hoor je mij niet. In mijn winter kruip ik als een diertje in mijn holletje en ik kom pas weer naar buiten als de eerste tekenen van de lente zich laten zien. Offline vind ik het eigenlijk heel fijn om contact te houden, maar ontbreekt het mij simpelweg vaak aan de energie.
De afgelopen weken waren in een woord pittig. Tot de climax van afgelopen week donderdag waarna ik volledig instortte, again. Dat instorten is mij inmiddels niet vreemd. Ik zie nu opeens kristalhelder dit terugkerende patroon waarin ik alles geef, enorm mijn best doen voor wat dan ook speelt op dat moment in mijn leven, totaal tot het gaatje ga tot… ja, ik instort en geen stap meer zetten kan. Letterlijk. Ik ben totaal oververmoeid, overprikkeld en te lang veel te ver over m’n huidige grenzen gegaan. Dit keer speelde er een WIA-aanvraag en intens revalidatietraject voor aanhoudende pijnklachten. Echter nu achteraf blijkt dat ik veel meer last van long covid blijk te hebben dan ik of wie dan ook dacht. Wat maakt dat mijn programma veel te intensief was en er veel meer gefocust moet worden op ontspanning en rust versus opbouw.
Ze hebben mij aangeraden mij zoveel mogelijk over te geven aan de rust, te omringen met zo weinig mogelijk prikkels en zoveel mogelijk regelmaat. Wat betekent op een vaste tijd opstaan en naar bed. Maar ook vaste rust blokken inlassen op de dag van 15-20 minuten liggen zonder prikkels. Om de 1,5-2 uur zet je een wekker waarna je 15 min gaat liggen ergens zonder beeldschermen/pratende mensen om je heen etc. Gewoon rusten. In de 1,5-2 uur mag je activiteiten ondernemen binnen je grenzen afgewisseld met herstel momenten, zoals bijvoorbeeld een kopje thee drinken op de bank. Als jouw activiteit thee drinken is, ook oké. Het is echt even back to basic om je batterij weer op te kunnen laden. Door de vaste rust momenten geef je op vaste momenten toe aan de vermoeidheid. Wat hopelijk het lichaam geruststelt, waardoor het niet voortdurend cytokine aan hoeft te maken. Vervolgens alarmsignalen naar je hersenen stuurt waarin ze kort door de bocht zeggen: ‘je moet rust nemen!’. Het lichaam krijgt tijd om te herstellen en op de momenten dat je actief bent krijg je met der tijd hopelijk weer meer energie. Ik wist niet dat het zo werkte en voor de mensen die niet zo gezegend zijn intensieve zorg te ontvangen schrijf ik dit op. Want dit kan natuurlijk iedereen thuis toepassen als je er even doorheen zit en je batterij op moet laden. Belangrijk is dat je met het avondeten stopt met de rustmomenten, omdat de tijd daarna te dicht tegen bedtijd aanzit en voor je gemoedstoestand zorgt dat je in één van je activiteit momenten iets doet voor jezelf waar je blij van wordt/ vreugde uit haalt. Zodat niet al je energie (wat al weinig is) gaat zitten in werk, huishouden of zorg voor bijv. je kids. Jij bent belangrijk en jouw geluk is belangrijk, altijd, maar zeker nu!
Als ik naar mezelf kijk voelt het ergens alsof ik weer terug ben bij af en opnieuw moet beginnen. Eerst met mijn batterij opladen, want die is totaal leeg, en daarna voorzichtig weer opbouwen. Echter zie ik het leven niet als lineair, waarin je terug wordt gegooid naar het startpunt, maar als een cyclus. En vandaag is de markering van een nieuw seizoen, van het einde van een donkere periode, maar ook een inleiding voor een nieuwe met meer licht. Ik weet zeker dat de parallel van mijn leven die ik zie weerspiegelen in de natuur ook deze keer weer van toepassing is. We vallen en we staan weer op. Het is winter, maar het wordt ook weer zomer. Het leven, een oneindige cyclus waarin de seizoenen, leven en dood elkaar afwisselen. Waarin moeilijke momenten weer omslaan naar geluk, waar na iedere regenbui de zon weer tevoorschijn komt. Of zoals vandaag na een periode van donkere dagen, het langzaam weer licht wordt en het alleen maar weer lente kan worden.
Het jaar is gekeerd.
Liefs.
