In het kader van duurzaamheid en zuinigheid heb ik tijdens mijn studiejaren best het een en ander verzameld aan spullen. Als mijn familie iets wegdeed dacht ik al snel geef maar aan mij, want wellicht komt het van pas. Ik wilde perse mijn uitzet tweedehands bij elkaar rapen en niets nieuws kopen. Dan doe je het met wat je hebt, maar dat kan ook teveel zijn. Want wat heb je aan spullen als je ze niet gebruikt? Tegen de tijd dat ik ging samenwonen had ik voor mezelf voor meer dan een eenpersoons huishouden aan uitzet bij elkaar. Daar heeft menig helper mij tijdens het verhuizen voor vervloekt. Echter het huis waar mijn vriend woonde zat ook tjokvol. Hij woont in zijn ouderlijk huis en er lag nog veel van zijn ouders, waar naar het overlijden van zijn vader nog niet naar gekeken was, en oude herinneringen uit zijn eigen kindertijd. Daarnaast hadden ook eerdere huisgenoten van hem (hij woonde eerst samen met vrienden) al het een en ander achtergelaten. Het is een groot huis met 4 slaapkamers en een zolder. Plek zat zou je denken, maar de overdaad maakte mij onrustig. Ik hou van esthetische mooie ruimtes, overzichtelijk, opgeruimd en schoon. Ik ben erg geordend en ga er goed op als alles keurig een eigen plekje heeft. Wij waren eigenlijk helemaal niet van plan om samen te gaan wonen. Dat is weer een ander verhaal. Maar ik durfde pas echt te gaan ordenen en mijn stempel erop te drukken nadat onze huisgenoot een halfjaar later met zijn vriendin ging samenwonen. Pas sinds november 2020 woonde we dus echt samen met zijn tweeën. Toen kon het grote uitzoek werk beginnen. We zijn begonnen met ons keukeninventaris en hebben uit al onze spullen gezamenlijk gekozen wat we wilden houden.
Het is altijd al een hobby van mij geweest dingen te verkopen, naast mijn studie of baan via marktplaats, die ik niet meer nodig had. Toen ik in maart 2021 ziek thuis kwam te zitten ben ik het wat fanatieker gaan aanpakken en bijhouden. Thuis een beetje aanrommelen is voor mij in mijn hele ziekteproces een laagdrempelige manier geweest om mezelf bezig te houden en iets om handen te hebben wat nuttig voelt. Erop terugkijkende is het proces van ont-spullen eigenlijk het enige waar ik wel grip op had of regie als ik al het andere niet overzag. Dit kon hoekje voor hoekje. Doos voor doos. Kast voor kast. En als ik moe was of pijn had liet ik het weer even liggen.
De spullen die het huis uitgingen heb ik deels verkocht via Marktplaats. Maar we hebben ook enorm veel spullen weggegeven aan familie, vrienden en mensen in de straat. Ook onbekende heb ik blij gemaakt via een lokale gratis weggeef groep ( Gratis ophalen Breda) op facebook of via de Nextdoor app aan mensen in de buurt. In september ’21 heb ik voor de eerste keer spullen aan straat gezet met een bordje gratis meenemen erbij. En in april/mei 2022 weer vaker. Dit is namelijk wel een ‘goed weer’ aangelegenheid. Ik zet wat dingen weg als het een paar dagen goed weer is, zodat het even kan blijven staan. Tot mijn verbazing wordt meer dan ¾ meegenomen. Van alles wat ik er weg heb gezet, heb ik nog maar twee doosjes naar de kringloop gebracht.
Een collage gratis meenemen via de voortuin:
Het maakt mij ook nederig, omdat er zelfs spullen tussen zaten die wij naar de stort zouden hebben gebracht door de slechte staat waar het naar mijn mening in verkeerd. Zoals bijvoorbeeld onze oude badkamer kast. Er bleek een vrouw te zijn die hier al maanden naar opzoek was, maar het niet had durven vragen in de gratis groep. Ze was zo blij en dankbaar ermee dat ze zelfs een kaartje in de brievenbus had gedaan om ons te bedanken. Ik voelde mij bijna schuldig, omdat het kastje viezig was. Maar ze stuurde nog een berichtje dat ze het met liefde zou gaan schoonmaken. Voor mij een eyeopener. Wij brengen eigenlijk nooit zomaar iets naar het grof vuil, maar nu al helemaal niet meer. Ik zet dus mooi alles eerst weg, zodat ik er wellicht nog iemand blij mee maak. Het later nog naar de kringloop of stort brengen kan altijd nog.
Daarnaast lopen de kringlopen sinds covid over, dus alles wat ik op een andere manier zelf een nieuwe bestemming kan geven doe ik. Ik heb zelfs via Instagram al wat spullen weggegeven in gratis story sales. Verder hadden we in september 2021 de eerste editie van de Belcrum Garage sale waarbij we een middag in de voortuin ook nog een hoop spullen voor een klein prijsje hebben kunnen verkopen en een nieuwe bestemming hebben kunnen geven. Ik heb niet het aantal items bijgehouden wat de deur uit is gegaan helaas, al helemaal niet wat ik gratis weggegeven heb. Maar inmiddels staat de teller van verkochte items (bijgehouden sinds mei 2021) op €1349,70 en ook heb ik al voor €211,57 kleding verkocht. En nog een €168 via marktplaats deel kleding/schoenen en wat losse artikelen van voor onze afspraak. We spraken samen af, ik denk eind mei/begin juni, dat wat ik aan spullen verkocht van louis en mij voor onze gezamenlijke spaarpot zou zijn en kleding opbrengsten voor mezelf. Hij geloofde niet dat ik voor meer dan 1000 euro bij elkaar zou krijgen in één jaar, maar ik heb hem mooi het tegendeel bewezen, nu we net iets meer dan één jaar verder zijn. Ik heb een keer een item voor 180 euro verkocht en verder alleen maar kleine bedragen. We hadden niet echt waardevolle spullen in huis, vooral veel. 😉
Na +/- 1,5 jaar ont-spullen zijn we ein-de-lijk bijna helemaal rond en hebben we echt ieder hoekje gehad en ieder item in dit hele huis in onze handen gehad! Het laatste wat ons nu nog resteerde was de slaapkamer op de zolder. We hebben de bij-zolder en opbergzolder al eerder dit jaar helemaal leeg gehaald. We willen deze zomer de zolder gaan renoveren en duurzaam isoleren, dus hij moest voor augustus echt helemaal leeg. Afgelopen zondag hebben de slaapkamer leeg getrokken. Items die we willen bewaren staan nu op de logeerkamer. Alleen de kampeerspullen en memorabilia moeten we nog doen.
Maar wat een mijlpaal al en wat een kilo’s lichter zijn we geworden (figuurlijk). Nu kan ik natuurlijk weer van voor af aan beginnen haha, want we hebben nog steeds een hoop spullen in huis voor twee personen vind ik. We zijn verre van minimalistisch op dit moment, maar alles dient nu wel een functie en heeft een eigen plek in huis. En dat vind ik al een enorme winst. Als ik nu namelijk iets tegenkom wat we niet gebruiken wordt het ook makkelijker om het weg te doen.
Of zoals Marie Kondo zegt: ‘does it spark joy for you?’. En Marie Kondo geeft als tip om pas op het einde van je opruim ronde herinneringen en foto’s te doen, dus daar houden wij ons aan. Ik denk dat we van de winter lekker voor de open haard gaan zitten met warme chocomelk en dan de trip back into memory lane maken. Lijkt mij ook wel bijzonder dit te kunnen delen en meer van kleine Louis te zien en hem mee te nemen naar mijn kinderjaren andersom.
Louis z’n vader leeft niet meer en heb ik helaas nooit kunnen ontmoeten. Ik vind het heel bijzonder hoe ik op een bepaalde manier ook hem beter leer kennen door de dingen die we nog van hem tegen zijn gekomen. Zoals ik al zei hebben we alles tevoorschijn gehaald tot in de verste uithoeken van het huis. Het klinkt misschien een beetje gek, maar spullen hebben voor mij bezieling. Als mensen niet meer op deze aarde zijn krijgt het een extra lading. Want het is het tastbare wat nog overblijft en daarom vind ik het erg waardevol dat we dit zo samen hebben kunnen doen. Met het uit elkaar halen van de keuken vonden we nog een plankje uit Louis zijn baby kamer, wat zijn vader had gebruikt om iets aan elkaar te timmeren. Het zijn zo van die kleine dingetjes die ik bijzonder kan vinden. Maar ik vind het ook fijn alles opnieuw waarde toe te kennen. Om te kijken of het nog waardevol is in ons leven. Of we er nog waarde aan hechten of dat we het los kunnen laten, zodat er ruimte ontstaat voor iets nieuws. Lege ruimte die we zelf kunnen invullen met onze eigen bezieling. Dat vind ik aan de andere kant ook enorm fijn. Het oude te eren, maar er ook weer je eigen draai eraan te kunnen geven. Voor mij is dit erg belangrijk als ik ergens woon. Dat ik mezelf herken in de dingen om mij heen. Dat de ruimte mijn energie ademt, al klinkt dat wellicht wat zweverig. Ik hoop dat je begrijpt wat ik een beetje probeer onder woorden te brengen.
Als ik terugkijk op mijn hele proces van ont-spullen denk ik dat ik achteraf bang was om iets tekort te komen en niet door had daardoor onnodige ballast mee te zeulen. Pas nadat we besloten samen Louis zijn ouderlijk huis te kopen in het najaar van 2021 ging er een knop om. Toen kon ik pas echt gronden voor mijn gevoel en denken: ‘oké ik mag hier blijven wat dient nu echt mijn leven en huis dan?’ Als student op een kleine kamer vind je namelijk nog weleens iets moois, bijvoorbeeld een tafel, waarvan ik dan dacht: “ooo dit past nu niet maar is perfect voor mijn huis later.” En dan hield ik het dus. Met tweedehands werkt het namelijk wel zo net als met kleding… Als je er tegenaan loopt moet je het meenemen, want als je heel specifiek iets zoekt krijg het dan maar eens gevonden.
In okt/nov ’21 begon ik aan de Netflix serie van Marie Kondo en i.c.m. met de aankoop naar het huis gaf mij dit een nieuwe impuls. Ik ben opnieuw de kasten ingedoken in de keuken, de kledingkasten, linnen kast etc. en waar ik eerder al dingen had uitgezocht ben ik nog eens alles langsgegaan. Word ik hier nog blij van? Dient het item mij nog? Gebruiken we het eigenlijk wel? De items die we besloten te houden heb ik direct a la Marie Kondo opgevouwen of geordend. Zelfs mijn vriend zijn kledingkast en stropdassen moesten eraan geloven. 😉 En ook de handdoeken in de badkamer of theedoeken in de keukenkast werden netjes opgevouwen. Misschien goed om te weten, dit was geen bevlieging, want ik houd het nog steeds vol het op deze manier te doen.
In december 2021 was het huis echt van ons en kon ik nog meer gaan los laten voor m’n gevoel. Ik ben namelijk niet van plan ooit nog in een groter huis te gaan wonen dan dit. Dus ik begon ook te denken als ik het hier niet gebruik of een mooie plek kan geven waar dan wel?! Grappig hoe die dingen samenvallen. Door precies op dit moment in mijn leven naar Marie Kondo te kijken en mij te verdiepen in minimalisme heb ik nog meer kunnen ont-spullen. Verhuizen is altijd in een bepaalde vorm een transformatie van het oude naar het nieuwe. Ondanks dat wij dus in hetzelfde huis bleven wonen samen, veranderde er wel degelijk iets door het samen te kopen. We gingen een nieuwe fase in; een nieuw hoofdstuk samen. Hoewel ik geen dozen hoefde in te pakken die we naar een nieuw huis moesten verhuizen, ben ik wel intern het huis op deze manier langs gegaan.
En iedere keer dat er weer een doos het huis uitging voelde echt als een verademing. Het loslaten van de spullen maakt mij echt lichter en geeft een gevoel van vrijheid. Als je namelijk niet meer echt blij word van iets gaat het item jouw consumeren i.p.v. jij het item. Door onnodige plek in je huis in te nemen. Neemt het ruimte in in jouw leven. Ruimte die gevuld is, maar niet wordt gebruikt, stagneert. Pas als je dit opgeschoond en leger maakt, kan de energie hier weer gaan stromen. Je opent hiermee letterlijk en figuurlijk ruimte in je leven voor creativiteit of iets wat jou wel vreugde brengt. Vanuit het niets en de leegte ontstaan namelijk vaak de mooiste dingen. Het is namelijk dan, dat ons creativiteit wordt aangesproken en we durven dromen of fantaseren over wat het zou kunnen zijn.
De hoeveelheid tijd die het in beslag heeft genomen de afgelopen 1,5 jaar heeft mij ook echt aan het denken gezet. Ik wil mij eigenlijk helemaal niet hele dagen hiermee bezig houden, maar van het leven genieten en leuke dingen doen. Eerst wil ik nog meer ruimte maken, maar als het zover is heb ik mij wel echt voorgenomen dit niet meer op te vullen met meer spullen. Hetgeen wat ik nu namelijk zomaar laat liggen daar moet de generatie na mij alsnog iets mee. Spullen zijn vaak niet composteerbaar en vergaan niet zomaar. Naast mijn eigen huis heb ik ook zowel in het huis van mijn oma als schoonmoeder alles in mijn handen gehad toen hun verhuisde naar een verzorgingshuis. In een van deze processen kwam een man verder op de galerij kijken wat we aan het doen waren en uitte zijn zorgen over zijn eigen spullen. Hij zag ons bezig en vroeg zich af wat er toch met zijn geliefde antieke spullen moest. Hij hoopte maar dat zijn kinderen het zouden bewaren, maar was bang dat ze er geen waarde aan zouden hechten en het bij het grofvuil terecht zou komen. Dit is mij enorm bijgebleven. Als iets je namelijk niet meer dient, verandert het in een zorg en dat gaat aan je knagen. Voor mij is dat de keerzijde van veel waarde hechten aan materie. Ik vind het mooi als iets je blijdschap kan brengen en ik bewaar de antieke vaas van mijn oma graag nu ze er niet meer is, omdat ik aan haar moet denken iedere keer dat ik deze zie. Ik denk aan de bloemen en de vreugde die dit haar gaf die in deze vaas al gestaan hebben. Dat maakt dat dit meer betekenis voor mij heeft dan een random vaas van de IKEA. Ik hou ervan als items een verhaal hebben en bezieling. Maar zoals alles in het leven draait het om balans. Ik streef niet naar een clean huis waar niets in staat dat mij blij maakt, maar ik wil ook niet alles zomaar bewaren puur voor het bewaren. Dat voegt voor mij persoonlijk niets toe.
Om deze reden heb ik mij nu voor genomen, als we echt klaar zijn met ook de laatste ronde van herinneringen, twee keer per jaar een dag op de markt te gaan staan. In september organiseren ze in de Belcrum Breda weer een garage sale (de tweede editie) en je hebt natuurlijk ook altijd de vrijmarkt met koningsdag. Een dagje op de markt staan vind ik nog leuk ook en dan heb ik gelijk goede motivatie om de maand ervoor nog eens een rondje door het huis te doen om te kijken of alles nog waarde toevoegt aan ons leven. Dit ook een beetje als vangnet om te voorkomen dat het zich stiekem weer opstapelt en het weer een dagtaak wordt zoals nu. Nu al zin in!
Onlangs hebben mijn ouders besloten te gaan verhuizen en met name mama merkt dat ze geen waarde meer gehecht aan alle spullen om hun heen. Ze zijn enorm veel aan het wegdoen en alhoewel ik gelukkig niet ook hun hele huis hoef te doen dit keer, helpen mijn zusje en ik ook daar een handje mee. We zijn vorige week een dagje die kant opgegaan om te kijken of er nog dingen zijn die we willen bewaren, want anders gaat het weg. En ook nu kwamen we een hoop mooie spullen tegen, die geen van ons meer wilde hebben. Ik heb die ochtend een post gemaakt op FB of ik er andere nog blij mee kan maken en de moeite genomen twee dozen mee te nemen richting Breda voor anderen. Die zelfde avond en de ochtend erna heel wat mensen aan de deur gehad om hun item op te halen en veel blije gezichten gezien. Dat brengt mij dan ook weer vreugde. Ik ben blij dat wij het als gezin kunnen loslaten, omdat het ons niet meer dient. Maar ik ben ook blij dat de spullen hun reis in de cyclus van het leven voortzetten en niet eindigen op een afvalberg.
De natuurlijke loop van het leven is een cyclus. Zo werkt moeder natuur. Het is een organisme zonder begin of einde, waarin dood en leven elkaar continu in een cirkel opvolgen. Wij leven ons leven heel lineair, maar de cyclus van het leven werkt zo niet. Om die cyclus te blijven eren, moeten dingen wel stromen. En die stroming zit hem voor mijn gevoel in het waarderen en genieten van wat je hebt en wat jouw dient, maar ook durven loslaten wanneer dat niet meer het geval is.
Ik vraag mij af zijn er in jouw leven wellicht dingen die jouw niet meer dienen die je moeilijk vind om los te laten?
Deze blog is een stuk langer geworden dan ik dacht. Dit onderwerp heeft mij de afgelopen jaren al behoorlijk bezighouden en het is de eerste keer dat ik er iets over op papier zet. Ik hoop nog meer te delen over mijn zoektocht naar een lichter leven.
Liefs, Kiki